حافظ

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز                                         

ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

روندگان طریقت ره بلا سپرند                                                 

رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز

غم حبیب نهان به ز گفتگوی رقیب                                             

که نیست سینه ارباب کینه محرم راز

اگر چه حسن تو از عشق غیرمستغنیست                                      

من آن نیم که از این عشق بازی آیم باز

چه گویمت که ز سوز درون چه می بینم                                      

ز اشک پرس حکایت که من نیم غماز

بدین سپاس که مجلس منور است به دوست                                

گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز

غرض کرشمه حسن استورنه حاجت نیست                                   

جمال دولت محمود را به زلف ایاز

غزلسرایی ناهید صرفه ای نبود

 در آن مقام که حافظ بر آورد آواز